Ik kan iedereen aanraden het boek van Robert F. Kennedy Jr. over Anthony Fauci te lezen. Je denkt dat je het allemaal al weet, maar het is nog veel erger dan je denkt.
Kennedy vertelt bijvoorbeeld in detail het verbijsterende verhaal over HCQ. Een fantastisch malariamedicijn dat al vele tientallen jaren overal in de wereld met succes wordt gebruikt, goedkoop, effectief en zonder bijwerkingen. Artsen en wetenschappers van naam en faam, zoals professor Harvey Risch van Yale, Peter McCullough, Didier Raoult, en vele anderen – oneindig veel kundiger dan ambtenaren als Van Dissel en Fauci – ontwikkelden al vanaf begin 2020 protocollen voor vroegbehandeling van Covid-19, met HCQ, ivermectine, en tientallen andere medicijnen, die verbazingwekkend succesvol bleken te zijn. Dat was niet naar de zin van Fauci, Bill Gates en hun vrienden in de farmaceutische industrie die een snoeiharde, totaal frauduleuze campagne ontketenden (meteen al vanaf maart 2020) om HCQ te verketteren. Dit resulteerde in een verbod op HCQ door de gezondheidsautoriteiten in vele westerse landen, waaronder Nederland. (Voor ivermectine geldt eenzelfde verhaal.) Het resultaat, volgens Yale-professor Harvey Risch: letterlijk vele honderdduizenden onnodige doden. Massamoord uit winstbejag. Waaraan ook onze Inspectie Gezondheidszorg en het Nederlands Huisartsen Genootschap medeschuldig zijn.
Nu zou je als criticus van dit criminele overheidsbeleid kunnen aanvoeren dat HCQ, ivermectine en andere middelen, wel degelijk effectief zijn en daarom zouden moeten worden toegelaten. Dat is natuurlijk ook zo. Maar dat is niet waar het echt om gaat. Met welk recht bepaalt de overheid wat voor medicijnen wij mogen nemen en welke medicijnen of behandelingen onze artsen aan ons mogen aanbevelen? Dat is waar het om gaat. Ons collectivistische zorgstelsel waarin de staat bepaalt wat wel en niet is toegelaten aan medische handelingen is een vorm van dictatuur. Zo simpel is het.
Als we onze vrijheid willen heroveren, zullen we een principiële strijd moeten voeren. Een strijd voor het recht op zelfbeschikking. Op het gebied van gezondheid, maar ook op het gebied van onderwijs, economie, en ga zo maar door. Het doet er niet toe of HCQ werkt. Wij bepalen zelf wat we slikken. En wat we denken. En zeggen. Dat is wat vrijheid is.
Alleen langs de weg van verkiezingen, of democratische hervormingen, gaat ons dat niet lukken. Tenminste, niet zolang we accepteren dat uiteindelijk de staat over ons leven beschikt, wat een aanname is van ons nationaal-democratische stelsel. Er wordt vaak gezegd dat onze democratie is gekaapt door particuliere belangen en globalistische krachten (banken, farmacie, Bill Gates, EU, WHO, de ‘deep state’). En dat is ook zo. Maar ieder systeem dat de macht concentreert, en dat doet onze nationale democratie, zal vroeg of laat, linksom of rechtsom, worden gekaapt. Misschien door goedwillende mensen – maar dat leidt uiteindelijk tot hetzelfde resultaat. Dictatuur.
De strijd om vrijheid moet erop zijn gericht de machtsconcentratie af te breken. Wat komt ervoor in de plaats? That’s the question. Zelfbeschikkingsrecht moet niet leiden tot een geatomiseerde, gecommercialiseerde samenleving waarin alleen eigen belang telt. Ik geloof dat de werkelijke oplossing ligt in vrijwillige samenwerkingsverbanden. Coöperaties, gemeenschappen, verenigingen, ondernemingen. Samenlevingen. Met natuurlijke hiërarchieën, maar zonder geweld, dwang of onderdrukking. Waarin we alleen ‘democratisch’ beslissen over zaken die ons echt allemaal aangaan, zoals de het gebruik van de publieke ruimte, en zaken als misdaad en straf.
De vele nieuwe ‘verbindingsgroepen’ (‘Society 4.0’) waar inmiddels duizenden mensen bij zijn aangesloten in Nederland en andere landen zijn onze beste hoop voor de toekomst. Zij zijn bezig dit ideaal te leven. Of althans, voor te bereiden. Ik hoor soms geklaag dat het allemaal te langzaam gaat in die groepen en dat er teveel wordt gepraat en te weinig gedaan. Mensen, heb geduld. Hou vol. Denk strategisch. Lange termijn. Denk aan je kinderen. Rome is niet op één dag gebouwd.
We staan het begin van een lange strijd. Die kunnen we winnen, want wij bieden hoop – de machthebbers angst. Maar alleen als we principieel blijven. Doe geen concessie aan grondrechten. Sluit geen compromissen met het kwaad. Sta op eigen benen. Maak je niet afhankelijk. Steun elkaar. Houd moed. Er zullen onverwachte tegenvallers komen maar ook volkomen onverwachte meevallers en overwinningen. Samen staan we sterk.
Deze column is eerder gepubliceerd in De Andere Krant, nummer 21, 2022. Lees die krant! www.deanderekrant.nl
